Sztuka w 6 obrazach, około 10 postaci
Sztuka adaptuje baśń Bożeny Nemcovej, klasyka literatury czeskiej w XIX wieku. Adaptacja odświeża jednak starą konwencję. Respektuje bujną baśniowość oryginału, ale poddaje zarazem legendarny wątek zabiegowi teatralnej zabawy. Element ten, szczególnie wyraźnie zaznaczony w prologu i epilogu sztuki, spina klamrą dowcipnego dystansu wystawną baśniową przygodę utworu.
Treść sztuki nawiązuje do znanego wątku o Amorze i Psyche. Stary Król, postać rodem z groteski, nie ma czasu zająć się losem swoich trzech córek. Tymczasem Srebrnowłosa, Złotowłosa i Czarnowłosa aż się palą do zamęścia. Król udaje się na kolejny bal, a opiekę nad córkami powierza swemu synowi, Siłomirowi. Kiedy pojawiają się pierwsi konkurenci - Król Wiatru, Księżyca i Słońca, Siłomir bez wahania oddaje im swe siostry za żony. Sam czuje się jednak nieswojo w opustoszałym domu i wyrusza w świat. Trafia pod mury zamku, wokół którego napotyka na ślady bitwy. Mieszka tam Piękna Królewna, która stacza boje z natrętnymi konkurentami do ręki. Pomaga jej w tym cudowny miecz, gwarantujący zwycięstwo. Królewna zostanie żoną tylko tego, kto okaże się silniejszy od niej. Królewicz Siłomir podstępem zamienia miecze i zdobywa serce królewny. Królewna poddaje jednak Siłomira próbie charakteru. Opuszcza zamek na siedem dni, prosząc, by Siłomir nie wchodził do trzynastej komnaty. Królewicz nie dotrzymuje danego słowa. Ugina się wobec próśb więzionego w komnacie Króla Ognia, niechcący umożliwia mu ucieczkę i traci królewnę. Król Ognia bowiem, wydostawszy się z pułapki, porywa Piękną Królewnę, więzi, chcąc zmusić, by została jego żoną.
Siłomir udaje się w świat, by szukać królewny. Droga wiedzie przez niebezpieczne krainy. Z pomocą spieszą mu szwagrowie. Otrzymuje od nich czarodziejską laskę, musi zdobyć rumaka, szybszego od tego, jaki ma Król Ognia. W tym celu trafia do królestwa Czarownicy, ofiarując jej swą służbę w zamian za rumaka. Czarownica daje mu zadania niemożliwe do spełnienia. Wyposażony w magiczne rekwizyty, unicestwia Czarownicę i stacza pojedynek z Królem Ognia. Wytrąca mu miecz, ucieka na rumaku z piękną Królewną. Król Ognia nie daje jednak za wygraną. Dopiero interwencja szwagrów rzuca go na kolana. W Ostatniej scenie sztuki Piękna królewna niańczy na dworze starego Króla czworaczki, które urodziła królewiczowi Siłomirowi.
Sztuka niesie duże możliwości inscenizacyjne. Pozycja może być wystawiana w teatrze lalek, także na scenie teatru dramatycznego. Powinna znaleźć uznanie w oczach dziecięcej widowni.
Źródło: "Nowe sztuki"-biuletyn informacyjny Agencji Autorskiej nr 17/83
Ukryj streszczenie
