Czas akcji: druga połowa XX wieku.
Miejsce akcji: dom w Alpach.
Obsada: 3 role męskie, 1 rola kobieca oraz 20 epizodów.
Druk: "Dialog" nr 9/1994.
Głównym bohaterem sztuki jest niewidomy mężczyzna w wieku około siedemdziesięciu lat. Opiekuje się nim niezbyt rozgarnięty dwudziestoletni chłopak. Niewidomy utrzymuje się z renty inwalidzkiej i dość dziwnej współpracy z przewodnikiem wycieczek górskich. W określonych przez precyzyjny harmonogram porach, wychyla się przez okno i imituje głosy ptaków. Sztukę rozpoczyna wschód słońca "jak z okładki kolorowego magazynu" poprzedzony zorzą poranną. Gdy robi się jasno, widać że w skromnym pokoju Niewidomego, na polowym łóżku, ktoś śpi. To Jasmine, kobieta około pięćdziesięcioletnia. Przybyła do Niewidomego na zlecenie Związku Ociemniałych. Kilka tygodni wcześniej napisał on bowiem do Związku list, w którym prosił, aby przysłać mu młodą, przystojną kobietę, która kocha literaturę klasyczną i z którą można prowadzić "uduchowione" rozmowy. Tymczasem Jasmine ma powierzchowność starej prostytutki i tak też się zachowuje. Zaraz po przebudzeniu połyka garść tabletek uspokajających, popija alkoholem, otwiera broszurkę i zaczyna recytować tekst Julii z dramatu "Romeo i Julia" Williama Shakespeare`a. Niewidomy natychmiast odpowiada teksem Romea. Później mężczyzna zaczyna mówić o swoim trudnym życiu, uzależnionym całkowicie od prymitywnego Chłopaka. Czterdzieści lat mieszka tu sam i tylko ów Chłopak i tranzystorowe radio łączą go ze światem. Bardzo boleje nad długimi miesiącami, w czasie których nie ma baterii do radia. Ich brak to ciemne okresy jego życia. Jasmine pyta go, czy chce się żenić i zdecydowanie prowokuje do odbycia stosunku seksualnego. Okazuje się to jednak niemożliwe, bo Niewidomy jest impotentem. Opowiada Jasmine historię o tym, jak stracił wzrok. W 1952 roku został zaproszony na doświadczalny pokaz wybuchu bomby atomowej. Zakazano mu patrzeć przez wizjer w trakcie wybuchu, ale nie posłuchał zakazu i wkrótce stracił wzrok. Od kiedy oślepł, kontaktuje się i odbiera otaczający świat tylko przy pomocy dotyku i słuchu. Jasmine zakłada więc na palce Niewidomego kolorowe prezerwatywy i kładzie sobie jego rękę na głowie. W końcu zaczyna płakać, bierze swoją torbę i wybiega z pomieszczenia. Do pokoju wchodzi teraz Chłopak i wnosi klatkę z małym kogutem. Podchodzi do lampy naftowej, zdejmuje ją ze ściany, wyjmuje koguta z klatki, oblewa naftą i podpala. Następnie rzuca płonącym i wrzeszczącym kogutem w Niewidomego. Gdy mężczyzna wzywa pomocy, Chłopak bierze płonącego koguta i wkłada do wiadra z wodą. Teraz do pokoju wraca Jasmine. Wyjaśnia, że tylko udawała prostytutkę. Od dwudziestu lat jest sekretarką w Związku Ociemniałych i żyje bardzo spokojnie i samotnie. Po przeczytaniu listu Niewidomego, w którym prosił o kobietę, zrozumiała że jego samotność jest taka sama jak jej osamotnienie i postanowiła zrealizować jego nietypową prośbę. Zdecydowała się odegrać rolę prostytutki i przeżyć wszystko, co jest z nią związane. Gdy Jasmine opowiedziała tę historię, Niewidomy wyznał prawdę o sobie i swoim życiu. W czasie wojny był hitlerowcem. Po jej zakończeniu został dyrektorem małego teatru na prowincji. Zataił swą faszystowską przeszłość i skłamał, że w latach wojny pracował na Broadway'u. Gdy prawda wyszła na jaw został natychmiast wyrzucony z teatru. Wzrok zaś stracił w wyniku choroby. Teraz Jasmine odkrywa przed nim swoją tajemnicę. Całe życie pragnęła być aktorką i w żaden sposób nie mogła zrealizować tego marzenia. Szekspirowska Julia to rola, którą najbardziej chciała zagrać. Po otrzymaniu listu od Niewidomego zajrzała do jego akt i tam odkryła, że był kiedyś dyrektorem teatru. Uznała, że jest on ostatnim człowiekiem, który mógłby pomóc jej zrealizować życiowe marzenie.
Do pokoju wchodzi cicho Chłopak. Ma na sobie skórzany kombinezon motocyklowy i kask pod pachą. W drugiej ręce trzyma pudło z bateriami, których znowu zabrakło już jakiś czas temu. Chłopak rzuca Niewidomemu pudło. Baterie rozsypują się po podłodze. Jasmine zbiera je i oddaje Chłopakowi, który szybko wybiega z pokoju.
Jasmine i Niewidomy zaczynają odgrywać jedną z najsłynniejszych scen dramatycznych - scenę balkonową z "Romea i Julii". On w tyrolskim kapeluszu, ona w rudej peruce i w tygrysim futrze.
Sztukę kończą odgłosy jadącego motoroweru. To Chłopak z dużą szybkością pędzi drogą w dół. Po kilku sekundach słychać, jak rozbija się o jakieś drzewo czy skałę. W alpejskim domku pozostaje niewidomy faszysta, ex dyrektor prowincjonalnego teatru i pięćdziesięcioletnia niespełniona, zwariowana aktorka. Ani chłopiec, ani baterie nie są już potrzebne Niewidomemu. Znalazł to, czego całe życie szukał. Kobietę i miłość.
Ukryj streszczenie
