Przedstawienia

Miejscem akcji jest salon wygodnej, choć nieco zaniedbanej willi, stanowiącej prywatne sanatorium psychiatryczne. Właścicielem i dyrektorem sanatorium jest Matylda von Zahnd, doktor medycyny. Pacjentami sanatorium są ludzie należący do elity intelektualnej, politycznej i finansowej. W chwili rozpoczęcia akcji w willi przebywają jedynie trzej pacjenci, dziwnym zbiegiem okoliczności fizycy. Żyją we własnym kręgu, każdy z nich wrośnięty w swój wyimaginowany świat. Wzorowi pacjenci. Kulturalną atmosferę salonu trzy miesiące temu zakłócił fakt, że jeden z nich - Newton - udusił pielęgniarkę. Teraz, kolejną pielęgniarkę udusił Einstein. W salonie znalazł się więc Inspektor policji kryminalnej wraz z ekipą.
Akt pierwszy zaczyna się przesłuchaniem przełożonej pielęgniarek. Wszyscy zachowują się niezwykle spokojnie, rutynowo wykonując powierzone im zadania. Jedynie Inspektor sprowokowany faktem, że sprawca morderstwa gra na skrzypcach w swoim pokoju, reaguje nerwowo, chwilami wręcz wybucha wściekłości.
Do salonu wchodzi sprawca poprzedniego zabójstwa - Newton - w stroju i peruce z początku XVIII stulecia. W rozmowie z Inspektorem wyjaśnia, że udusił pielęgniarkę Dorotę, gdyż go zbyt nachalnie kokietowała. Chwilę po tym informuje, że tylko udaje Newtona, aby nie peszyć kolegi, w rzeczywistości zaś nazywa się on Albert Einstein. Inspektor ulega urokowi Newtona i poddaje się absurdalnym wywodom rozmówcy. Zadowolony z wrażenia jakie zrobił, Newton znika w swoim pokoju.
Z pokoju Einsteina wychodzi garbata, pięćdziesięcioletnia doktor Matylda von Zahnd. Inspektor usiłuje namówić ją do zwiększenia ostrożności i zaostrzenia środków bezpieczeństwa. Pani Doktor opiera się, choć podziela zaniepokojenie Inspektora. W salonie przelotnie pojawia się Einstein, aby zawiadomić, że właśnie obudził się i zaraz idzie dalej spać. Inspektor z trudem znosi fakt, że nie może aresztować mordercy, ale prowadzi śledztwo dalej. Dowiaduje się, że obaj panowie naprawdę są fizykami i długie lata pracowali w radioaktywnym środowisku laboratoriów. Radioaktywności właśnie Pani Doktor przypisuje ich mordercze zapędy. Inspektor ustala, że trzeci z fizyków, który znajduje się w jej zakładzie, nazywa się Jan Wilhelm Möbius. Nie pracował w radioaktywnym środowisku i jest całkowicie nieszkodliwy od piętnastu lat. Pani Doktor obiecuje Inspektorowi, że zastąpi pielęgniarki pielęgniarzami. Ten, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, wychodzi z sanatorium.
Do salonu dociera pani Möbius, wprowadzona przez przełożoną pielęgniarek. Razem z nią wchodzi trzech synów Möbiusa i misjonarz Rose. Z ust pani Möbius dowiadujemy się, że przed trzema tygodniami poślubiła misjonarza Rose, który właśnie obejmuje stację misyjną na Marianach, na Oceanie Spokojnym. Obecna Pani Rose wypytuje o zdrowie swego byłego męża. Pani Doktor informuje, że jego stan nie uległ poprawie i nadal ukazuje mu się król Salomon. Pani Rose z płaczem stwierdza, że nie może dalej łożyć na leczenie byłego męża, bo nowy mąż wniósł do małżeństwa sześciu chłopców. Jej sytuacja finansowa w nowym związku jest gorsza, niż w poprzednim. Pani Doktor ze zrozumieniem przyjmuje wyjaśnienia i przejmuje na siebie ciężar utrzymania chorego Möbiusa. Zaprasza go do salonu. Ten wita się ze swoją byłą żoną i synami. W rozmowie z synami zabrania najmłodszemu, który pragnie zostać fizykiem kontynuowania jego drogi. Pani Rose przedstawia mu swego nowego męża. Möbius spokojnie wita się z nowym ojcem swoich synów. Matka organizuje naprędce koncert pożegnalny. Möbius przerywa koncert ze względu na obecność króla Salomona i śpiewa psalm dla kosmonautów, którego autorem jest sam król. Następnie brutalnie wyrzuca państwa Rose wraz synami. Nie panuje nad sobą i zarzuca im, że obrazili króla, więc powinni zapaść się w morze razem z całymi Marianami. Przełożona pielęgniarek wyprowadza płaczącą rodzinę.

Ukryj streszczenie