Gdańska noc
Opowieść sceniczna w 3 aktach na balet, śpiew solowy, aktora, chóry i orkiestrę.
Libretto: Andrzej Żurowski; muzyka: Henryk Jabłoński; choreografia: Janina Jarzynówna-Sobczak i Janusz Wojciechowski; scenografia: Alina Ronczewska-Afanasjew.
Prapremiera: Gdańsk 11 XII 1970, Opera Bałtycka.
Osoby: Neptun - Janusz Wojciechowski; Dziewczyna - Wanda Tillert; Żałobnica - Joanna Górska; Chłopiec - Bronisław Kropidłowski; Chłopiec-Neptun - Zygmunt Kamiński; Wodnica - Alicja Boniuszko oraz młodzież, patrycjusze i patrycjuszki, przekupnie i przekupki, rybacy i rybaczki, Ryby, Trytony, Meduzy,
Delfiny, rybacy zatopieni. Narrator - Andrzej Szalawski; sola wokalne: Urszula Szerszeń - sopran i Alina Kozłowska - mezzosopran.
Akt I. Na Długim Targu bawi się studencka młodzież. Neptun odsłania starogdańskie teatrum: kroczą patrycjusze i patrycjuszki, mieszczanie, krzątają się przekupnie i przekupki. Wracają z morskiej wyprawy rybacy - nie wszyscy! Rozpacz wdów.
Akt II. Nadmorskie uroczysko, gdzie powracają owdowiałe rybaczki. Morze ukazuje swój tajemniczy świat istot, wśród których króluje ich władczyni Wodnica. Nie dociera tu wdowia rozpacz.
Akt III. Długi Targ w świetle księżycowej pełni. Starogdańskie teatrum tętni życiem i radością, jakby zapomniano już o wdowiej rozpaczy. Wstaje świt, zbliża się zwykły powszedni dzień.
Głównym bohaterem tej opowieści scenicznej jest w istocie miasto Gdańsk jako symbol związku Polski z Bałtykiem, a zarazem symbol relacji zachodzących między człowiekiem i morzem. Akcja "Gdańskiej nocy" nie zamyka się w formule ciągłości wątku dramatycznego lub narracji zdarzeń, lecz składa się z luźnych obrazów, tworzących jakby historyczno-fantastyczny pejzaż starego Gdańska, wysnuty z wyobraźni współczesnej nam młodzieży. Kompozytor posłużył się cytatami z kaszubskiego folkloru oraz archaizowanymi tematami w stylu renesansowym i barokowym, wzorowanymi na zabytkach nutowych starogdańskiej muzyki, zaś w scenach fantastycznych - barwną kolorystyką dźwiękową. Podobnie jak w libretcie, w muzyce przeplatają się więc nieustannie dwa nurty: współczesny i fantastyczny.
Źródło: Przewodnik Baletowy Irena Turska, PWM 1997
Ukryj streszczenie
