Reducie na stulecie

Osoby

Trwa wczytywanie

Ignacy Abramowicz

ABRAMOWICZ Ignacy (1793 na Wileńszczyźnie - 4 VI 1867 Warszawa), prezes WTR. Był synem starosty hubskiego i citowiańskiego Joachima A. (herbu Jastrzę­biec) i jego żony (z domu Sierakowskiej), mężem -> Zofii Miąszczyńskiej (ślub w 1862). W 1809-15 służył w wojsku pol.; zdobył wiele odznaczeń i awansował do stopnia podpułkownika. Ok. 1815 ożenił się z Fran­cuzką, baronówną Matyldą de Mayllan, 1° v. de Castellas. W 1827 wstąpił do armii rosyjskiej. Faworyzowany przez namiestnika I. Paskiewicza został w 1835 podpuł­kownikiem z nominacją na dowódcę warszawskiego dy­wizjonu żandarmerii i awansował kolejno aż do stopnia gen. policmajstra, ponadto w 1839 objął zarząd nad pałacami cesarskimi, a w 1851 nad Księstwem Łowic­kim. Od 21 VIII 1842 zajmował stanowisko prezesa Dyrekcji Teatrów Warszawskich. W 1861, pod wpły­wem demonstracji młodzieży na Placu Teatralnym, po­dał się do dymisji i otrzymał ją 17 I 1862. Ten, według określenia H. Mościckiego, ,,typowy okaz renegata epoki paskiewiczowskiej" położył jednak du­że zasługi dla rozwoju t. warszawskiego. Wg M. Rulikowskiego ,,miał ambicje postawienia teatru na wyso­kim poziomie nie tylko materialnym, ale i artystycz­nym. Umiał ściągnąć do Warszawy nowe siły i trafnie je oceniał". Za jego prezesury przybyli do WTR: J. Rychter, M. Chomiński, J. Królikowski, W. Bakałowiczowa i S. Palińska. Wysyłał współpracowników (J.T.S. Jasińskiego i R. Turczynowicza) za granicę, w celu zorientowania się w aktualnym życiu teatr. Francji i Włoch. W celu rozszerzenia repertuaru ogłosił odezwę do autorów dram. z prośbą o nadsyłanie utwo­rów oryginalnych i przekładów. Za jego czasów wysta­wiano sztuki A. Fredry, W. Syrokomli, J. Chęcińskie­go, W. Szymanowskiego, A. Małeckiego. Uregulował po raz pierwszy w Polsce problem honorariów autor­skich, ustalając normy ryczałtowe. Powiększył bardzo zasoby magazynów teatr., a opera i balet, który do­szedł wtedy do szczytu rozwoju, wyróżniały się wielką wystawnością. 1 I 1852 gmach T. Wielkiego przejęty został na własność przez rząd ros. i wskutek tego teatry warsz. przekształciły się ostatecznie w instytucję rządową.
Bibl.: Owerłło; PSB I (H. Mościcki); Rapacki: Sto lat; Rulikowski: Teatr warsz.; S. Uruski: Rodzina 1.1, Warszawa 1904.
Ikon.: Fot. - Muzeum im. Mickiewicza, Warszawa.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973